• JG1 speelt de sterren van de hemel

  • Oké, voorgaande jaren kwam ik wel eens meer kijken naar de JG1, waar ook mijn kleindochter Gina van 18 jaar in speelt. Sinds ik in Haaksbergen woon (voor de tweede keer getrouwd na het overlijden van mijn eerste vrouw met wie ik 51 jaar getrouwd was), is de afstand wat groter en daardoor de frequentie wat lager. Maar afgelopen zaterdag 25 januari kon ik het allemaal mooi combineren: eerst naar Utrecht (Lunetten) en daarna door naar Delft om mijn kleinzoon van 13 jaar te zien hockeyen. En ik moet zeggen: de kwaliteit van het spel compenseerde de koude temperatuur in ruime mate.

    Wat heb ik genoten van het spel, dat er zo volwassen uitzag. Natuurlijk speelde de aanwinst in de ploeg (Rick) daar met 50% van de doelpuntenproductie een grote rol in, maar het viel mij op, dat de hele ploeg beter speelde. Er werd goed samengespeeld, er werd goed opgesteld, er werd goed op de kansen gelet. Dat het ook nog eens 8-4 werd voor Smitshoek JG1 was een mooie illustratie van het krachtsverschil, want “onze” ploeg was veel sterker dan de thuisploeg, die toch eigenlijk favoriet was.

    Ach ja, onze ploeg maakte het nog wel spannend door de tegenstander terug te laten komen van 4-1 naar 4-3, maar zorgde in de tweede helft definitief voor afstand en dus voor een eindstand van 8-4. Het is dus hartstikke leuk om een ploeg met kinderen met een beperking zo gemotiveerd te zien spelen. En niet meer: “als de bal maar weg is” of “ik wist niet waar het doel was” of “ik dacht, dat ons doel het doel van de tegenstander was”. En niet meer stilstaan in plaats van de vrije ruimte te zoeken en aanspeelbaar te zijn. Kortom: ook, of misschien wel juist deze kinderen hebben kennelijk de wil om het allemaal zo goed mogelijk te snappen en te winnen. Ach, er wil er nog wel eens een boos uit het veld lopen, zoals Gina, maar dat maakt nu eenmaal deel uit van de bijzondere geaardheid en karakters van deze kinderen. Daar moet je mee kunnen omgaan, zeggen we dan.

    Mee kunnen omgaan, is dat zo makkelijk? Nee, dat is volgens mij niet zo makkelijk, omdat het uiterst moeilijk zo niet onmogelijk is om heel precies te begrijpen wat er in de hoofden van al die afzonderlijke spelers omgaat. Het is helemaal niet altijd meteen te begrijpen, waarom ze soms reageren zoals ze reageren. Maar je kunt er wel van leren en er zo verstandig mogelijk op terug te reageren. Ik heb wat dat betreft veel bewondering voor mensen in het speciaal onderwijs, die ervoor hebben doorgeleerd en er ook nog eens in slagen deze kinderen zo te begeleiden, dat ze een redelijk zelfstandig bestaan in de maatschappij kunnen opbouwen.

    Sporten ondersteunt dat en extra bewondering mag daarom gelden voor de trainers en coaches, die zo’n G-team begeleiden. Want hen komt de eer toe dat zo’n ploeg ineens de sterren van de hemel speelt en met 8-4 van een gedoodverfde kampioen wint. Zij hebben het voor elkaar gekregen deze kinderen toch maar de essentie van het voetbalspel te leren begrijpen, zij hebben het voor elkaar gekregen, dat deze kinderen snappen, dat ze een team moeten vormen en alleen kunnen winnen als ze samenspelen en elkaar de kansen gunnen en voor elkaar de kansen mogelijk maken. Ik wilde dat maar eens gezegd hebben: fijn, dat er mensen zijn, die de enorm moeilijke uitdaging om kinderen met een beperking te coachen hebben opgepakt. En zo van kinderen met een beperking kinderen met mogelijkheden en kwaliteiten te maken. Want daar gaat het tenslotte om: dat kinderen met een beperking kinderen met kansen worden.

    Hulde aan Smitshoek: jullie zijn goed bezig!

    Ton van Rijswijk